سیمان به عنوان یک کالای استراتژیک نقش بسیار مهمی در پیش برد اهداف عمرانی کشور دارد؛ در عین حالا فرآیند تولید این محصول راه بردی مشکلات عمده ای مانند مصرف انرژی بالا و آلایندگی محیط زیست را به همراه دارد.
صنعت سیمان یک صنعت انرژی بر بوده و بیشتر انرژی مورد استفاده در آن انرژی های تجدید ناپذیر فسیلی است.
قبل از اینکه مصرف سیمان در ایران متداول شود، آب گیرها را با ملات ساروج می پوشاندند. ساروج از گرد خاکستر اجاق و آب آهک ساخته می شد. علت سخت شدن و گرفتن ساروج این بود که در خاکستر اجاق مقداری سیلیس پوک موجود بود، که با آهک ترکیب و به سیلیکات کلسیم تبدیل می شد.
با وارد شدن سیمانِ پرتلند به ایران، دست اندرکاران کارهای بنایی و ساختمانی ملات سیمان باتارد را مصرف می کردند که در آن از سیمان پرتلند، گرد یا دوغاب آهک شکفته و ماسه خاک دار حاوی مقادیر قابل توجهی لای و رس بود، استفاده می کردند.
این ملات بسیاری از نیازمندی ها را در زمینه کارهای بنایی برطرف می کرد. اما متاسفانه با وجود مشکلات زیاد و ضعف هایی که در زمینه آموزش و ورود غیر متخصصین و همین طور تامین اهک شکفته پدید آمد، این ملات کم کم ه فراموشی سپرده شد.
سیمان بنایی در ایران برای اولین بار در کارخانه سیمان فارس بر طبق استاندارها و به صورت صنعتی تولید شد؛ ولی پس از مدت کوتاهی تولید آن با مشکل مواجه و متوقف شد و هیچ کارخانه دیگری به تولید سیمان نپرداخت؛ علت عمده این موضوع این بود که هیچ وزارت خانه یا نهاد و یا سازمانی در این زمینه راه حل و سیاست مناسبی را ارائه نداد.
گروه اول: انواع این گروه به شرح زیر است؛
گروه دوم: این گروه شامل سیمانِ پرتلند پروزولانی، سیمانِ آهکی، سیمانِ بنایی، سیمانِ پرتلند سرباره ای می باشد.
گروه سوم: این نوع بیشتر در بند کشی، نماسازی، کارهای تزیینی استفاده می شود و قیمتش خیلی بیشتر از سیمانِ معمولی است.
گروه چهارم: این نوع که با رنگ های معدنی ترکیب شده، بیشتر در کارهای تزیینی، کف سازی، نماسازی و بند کشی مورد استفاده قرار می گیرد.
در صورت تمایل می توانید پست های زیر را مطالعه نمایید.